Enkele dagen geleden zag ik dat de Madonnalelie zich weer tussen de tegels en de muur omhoog aan het werken was, daar ben ik dan weer blij mee, ook om te zien hoe krachtig de natuur is. De Lelie wurmde zich omhoog en ik zag dat de plant klem zat tussen de muur en het gaas. Dan heb ik meteen de neiging om heel voorzichtig te gaan helpen. Ik heb me beheerst, aangezien er een risico is dat ik meer kapot maak dan ik de boel zit te redden..... De lelie is in deze fase nog heel erg kwetsbaar. Dus afblijven!
Vandaag zat ik tussen het tuinieren door even op het bankje een kopje thee te drinken. Tot mijn grote verbazing zag ik dat de Lelie zich uit de nesten heeft gewerkt en er zonder schade er fier bij stond! Wouw! Wat ben ik blij dat ik er af gebleven ben! Het is iedere keer weer vertrouwen hebben dat de planten zichzelf heel goed kunnen 'helpen'.
Tja soms kan ik me ook in de nesten werken en kom ik er ook wel weer uit, met steeds meer vertrouwen. Zo leuk om me-Zelf steeds meer te leren kennen.
De Natuur blijft een grote leerschool voor me. Tijdens het jarenlang tuinieren leer ik mijn pappenheimers wel kennen en soms ineens ken ik ze niet, word ik door ze verrast. Dan staan er bepaalde planten ineens op een plek wat volgens het boekje niet kan :-). Die boekjes heb ik al jaren geleden losgelaten.... Uiteraard lees ik nog wel bij het aanschaffen van nieuwe planten, die ik nog niet goed ken, in de catalogus van de kweker wat deze plant nodig heeft. Een waterplant zal het niet doen als ik deze in de border ga planten. Een droogte minnende plant zal ik ook niet in de vijver gaan planten. Een rotstuinplant zal tussen de grote vaste planten het loodje leggen (ik moet nu wel even giebelen en denk aan de lezingen die Herman in het verleden heeft gegeven)
Ik ervaar dat ik in de tuin steeds minder aan het redderen ben. Zoals ik laatst tijdens een gesprek met een paar geïnteresseerde mensen, tijdens de open tuindag, mezelf hoor zeggen: "Ik ben omgekeerd aan het wieden" Het is zo leuk om veel meer te gaan observeren en in een vroeg stadium al diverse zaailingen weg kan halen en op andere plekken te laten staan. Dit is uiteraard alleen mogelijk doordat ik na al die jaren tuinieren de zaailingen kan herkennen. Als er een nieuwe zaailing is die ik nog niet ken, laat ik haar nog even staan totdat ik wel weet wie er in mijn tuin is aan komen waaien.Giebel, giebel.....
Toch blijf ik ook nog dierbare planten een beetje redden, door het teveel aan zaailingen uit hun hart te plukken, een beetje controle is er nog wel. Daar is niets mis mee. Ook in me-Zelf is het nodig om te blijven wieden en te blijven mijmeren, wat heel bevrijdend is.
Nog wel is er de behoefte om de paden 'schoon' te houden, wat ik als een heerlijk klusje ervaar. Met een aardappelmesje wat weg te pulken. Ooit voelde dit voor mij alsof ik, net als de apen elkaar aan het vlooien zijn, Moeder Aarde aan het vlooien was. Was een heel bijzonder moment, om me zo verbonden te voelen met Moeder Aarde.
Nou dat waren even wat mijmeringen van vandaag.
Het is ondertussen 27 april! Zit ik net na het verspenen van diverse eenjarigen en wat groenteplantjes in grotere potjes gezet, in het zonnetje op het terras een ijsje te eten. Plotseling valt mijn oog op de nog kaal uitziende potjes met de knollen van Caladiums..... en wat ziet mijn oog??? een groeipuntje!!! Yes!!! Ruim zes weken geleden ben ik de uitdaging aan gegaan om een paar Caladiums op te kweken. De verhalen waren dat dit moeilijke planten zijn, die ervaring heb ik nog niet, dus gewoon toch maar proberen. Mijn dochter heeft er een heel stel van besteld en vroeg of ik mee wilde doen.... Oké. Dat werd na een paar weken bijna ieder dag kijken of er al iets op komt.... voel me dan net weer dat ongeduldige en verwachtingsvolle kind in me. Van de vijf potten is er ineens één neus zichtbaar en ik voel de blijheid in me borrelen, zo leuk!
De Natuur blijft me telkens weer verbazen. Zo zag ik laatst wat stekjes van de Jasminum nudiflorum, de winterjasmijn, die in december al met stralende gele bloemen ons opvrolijkt, op de nog naakte takken. Ook wel naaktbloeier genoemd. Deze stekjes waren 'onderste boven' in de grond gezet! Geeft niks hoor, die kale takjes kennen de weg met hun wortels wel. Wortels naar beneden de warme grond in en de uitlopers om nieuwe takken te maken richting het zonlicht!
Uiteraard hebben niet alle stekken en of takken deze superkracht. Door veel te observeren kan je de slapende ogen ontdekken waar de wortels uit willen groeien, of de takken. Het is maar net wat er zich aandient.
Het snoeien van de diverse planten blijft nog steeds een leerproces voor me. Zo heb ik vier weken geleden een varentje Cheilantus lanosa, lipvarentje, spontaan helemaal teruggesnoeid. Volgens mij heb ik dat wel eens eerder gedaan, dat is toen goed gegaan en liep het varentje weer mooi uit..... nu dus niet. Shit, daar baal ik ineens echt van, het is zo'n mooi grijsbladig varentje met zo'n zachte uitstraling. Dit is ook één van de weinige varens die op een droge zonnige plek kan staan. Mijn wens was om tzt toch maar een nieuwe aan te gaan schaffen. En het varentje is ondertussen al onderweg via mijn dochter die bij kwekerij de Hessenhof moest zijn! Ik kan alvast het afgestorven varentje uitgraven om met wat verse bladaarde de plek voor te bereiden.
Lieve mensen blijf genieten en je verbazen van de Kracht van de Natuur. Met vertrouwen in die kracht is er zoveel moois te zien en te ervaren. Als een plant niet op de goede plek staat, vertrekt het vanzelf. Als het wel op de goede plek staat..... tja dan kan het zelfs na een aantal jaren (nadenkend of dit wel de goede plek is, zo zie ik de planten, net als ik, mijmeren... :~) ) zich ineens als 'onkruid' gaan gedragen en ons daarmee weer uitdagen.... Gaan we vechten met gif of liefdevol grenzen aan geven en dan ook blijven observeren en genieten van wat er gebeurt?
Reactie schrijven